miércoles, 28 de noviembre de 2007

Elecciones

Hoy pensaba, mientras trataba sin éxito alguno que mis alumnos aprendieran algo de macros, en las elecciones... en algo hay que entretener la mente. Pero no en la elecciones en relación a cuestiones políticas, porque tal y como está el asunto...(no creo en la violencia física).
Meditaba sobre el acto de elegir, y además en la sobremesa postensalada with my friend Ana ella me ha dicho que hay que ser valiente, porque total... solo podemos elegir un 5% del total de nuestra vida! Un triste 5%... Es tan poco! Por eso no comprendo el sistema de vida de la gente que deja que el mundo, el tiempo, los otros, las situaciones, etc elijan por ellos... Yo elijo, mejor YO ELIJO! (ahora parezco Michelle Pfeiffer en Mentes Peligrosas...). Pero es cierto! Cada día veo a mi alrededor tanta gente que no elige, sino se decanta por lo simple, lo fácil y lo que menos miedo da, y ahora no puedo dejar de pensar en ese 5%!
Uno debe elegir con consciencia, sabiendo que tal vez uno se equivoca pero que aun en el error hay posibilidad de reelección (que le digan a Aznar...). El problema es la falta de consciencia o el cinismo general, este dejar que las cosas pasen, sin pensar...
Me voy a elegir hacer el examen de inglés (sí amiguitos, tengo un nuevo english test, esta vez listening...)
Así que sé elección, my friend...

lunes, 26 de noviembre de 2007

Aprendiz de diva

Este ha sido un finde un poco raro... Básicamente porque hoy es lunes y todos los lunes el finde parece raro. Pero este ha sido especialmente extraño, porque empezó a todo gas y fue decayendo (lo que quiere decir que el domingo lo pasé dormitando)... Por eso me voy a centrar en el viernes night... En la lady's night!
Qué haría yo sin mi dear friends??!! Me preguntaba de vuelta a casa en el taxi, podría obviar casi todo lo que hay en mi vida, que no es poco, pero no a mis amigas, a las que se visten a lo Sexo en NY para una noche de Just Party en BCN, que taconean por cada calle, para que el mundo se gire a mirarnos, que se unen a mis Bloody Mary de aprendiz de Cocktail, y se lo toman sin rechistar, que acuden a mi casa cada vez que lo pido...
Mientras bailábamos rodeada de guiris, bolingas, taquimecas en la discoteca más fashion del momento pensaba en que somos las divas del momento, no las supermodelo 2007, que ni falta que nos hace, sino aquellas que aportar un plus point allí donde están, y no solo por la cara bonita, ni la estupenda inteligencia, sino porque solo con la presencia irradian el lugar.
Eso pensaba mientras bailaba, hasta que salimos del sitio (a las 5.30 que ya no estamos para demasiados trotes) y nos vi la cara reflejada en la ventanilla de un coche y pensé en algo que me había dejado escrito Sandra... No eramos (somos) divas... Pero somos unas buenas aprendices...

jueves, 22 de noviembre de 2007

Me cuesta tanto...

Entre las confesiones marzianas de ayer con miss queridas amigas hubo la de obsesión por el pasado (por los pasados...). Hoy me he levantado tatareando esto... Enjoy!
1
2
3
entre el cielo y el suelo hay algo
con tendencia a quedarse calvo
de tanto recordar
y ese algo que soy yo mismo
es un cuadro de bifrontismo
que solo da una faz
la vara vista es un anuncio de signal
la cara oculta es la resulta
de mi idea genial de echarte
me cuesta tanto olvidarte
me cuesta tanto olvidar
quince mil encantos
es mucha sensatez
y no se si sere sensato
lo que se es que me cuesta un rato
hacer las cosas sin querer
y aunque fui yo quien decidio
que ya no mas
y no me canse de jurarte
que no habra segunda parte
me cuesta tanto olvidarte
Con P de Prada

sábado, 17 de noviembre de 2007

La vida es rosa... con puntos negros...

El otro día me dejé por descuido a Noir encerrado en el baño… Todo el día… Pobret! Pero hubo venganza cósmica, no os penséis que a mi gato se le olvida todo en un minisegundo, el muy gatuno organizó un tinglado astral para que yo no tuviera más remedio que pensar en él… De un lado tuve la constante sensación que me había olvidado algo y por otro cuando me tocó hacer mi English oral midterm (o como quieran que lo digan) hubo una estupenda repartición de temas: grandes ciudades, cambio climático, arte, literatura, viajes, desportes y… GATOS, que extrañamente me tocó a mí (y solo a mí)… Intentad hablar 3 minutos sobre gatos utilizando todas las formas verbales que se os ocurran (más allá del presente) e intentando impresionar a vuestro teacher! Cats is not a minor subject… así empecé… Cats, a great musical… así terminé… Si es que no sabría qué decir en castellano! Ah! Mi gato vuelve a quererme después de que haya tenido que borrar de su memoria aquel día mediante profusas lonchas de jamón dulce y no menos palitos de surimi...
Cuando salí del examen salí derrotada… Cómo me pudo ir tan mal!? Si este verano era capaz de pedir un plain bagel cream chease regular (nada de schmear!!)and a latte grande en un Starbucks sin pestañear! Vale que tampoco hace falta saber mucho para hacerlo… pero, tampoco debía ser difícil hablar sobre gatos no? He pasado una semana fatal entre el examen, el poco tiempo, la UOC, el frío…
Ayer me llevaron a cenar al Noti, genial, por un momento volví a ver edificios de 42 plantas, Central Park a mis espaldas y mis sandalias Prada en mis pies revoloteando por Broadway… Hoy vienen a cenar mis amigas a casa… Y pienso que la vida es de color de rosa, pero que a veces, tiene puntos (o gatos) negros…

miércoles, 14 de noviembre de 2007

This is not NY

Dos veces en una semana! Esto es un record!!! Y no es que no esté ocupada... Todo lo contrario, de hecho en una hora estaré sentada frente a mi profe de inglés intentando expresar deseos ficticios, condicionales relacionados con dinero irreal y obligaciones que nunca tendré, todo para poder pasar del Upper 2 al Upper 3...

Ha empezamo a hacer frío, Barcelona está bonita cuando hace frío, pero solo cuando tu cuerpo se hace al frío... Por ahora solo... hace frío (siento la disertación chorra sobre el frío, pero es que no puedo pensar en nada que no sea Jack Recasens asking me about my wishes...)...

Entre tanto pensamiento banal pensaba en lo igual que son todas las ciudades, o tal vez es que la ciudad se lleva dentro, sino, por qué hay gente que no soporta la city y hay gente que no sabemos vivir sin una parada de metro? Antes pensaba que tal vez mi obsesión con NY (sí chicos, como todos sabéis, estoy obsesionada with this city) venía solo dada por la imagen que yo tenía de NY, esa que nos da el cine, la literatura y un poco la imaginación de estar en el centro de la civilización y ahora que esa imagen es una imago real del lugar (vale, de vacaciones, pero al fin y al cabo real) pienso si lo de NY no es más que la necesidad de sentirme en una ciudad más grande, una ciudad más ciudad... Porque sí, BCN puede ser muchas cosas, (entre ellas una gran ciudad) pero no es NY... Con todo lo que eso implica. Me cuesta pensar que alguien quiera volverse de allí, y justamente llevo pensando en eso semanas. Quien querría volverse de allí?

Me voy a seguir deseando...

P. de Prada

martes, 13 de noviembre de 2007

Amb P. de Prada

Mira que vaig dir que això de fer blogs només era cool quan l’actualitzaves un parell de vegades el mes... que sinó sembla que no li donis importància a la teva cybervidasocial, i no és això es que... (vale és això). Ràpid, ràpid, ràpid... NY... Cool, smart, uoohh, Brooklyn, lights, ouhh, Prada, shoes, uooh, it's so briiiidgeeeandtunel, uoohh, 5th avenue, westside, eastside, MOMA, 43th floor, uoooh... I'm gonna come back (dontknowwhenorwhatorwhere...but i'm coming back). Ara la meva vida transcorre de forma increiblement descontrolada, sense temps per prendre alè, demà tinc examen d’angles, ah, perquè desprès del meu supercool viatge a NY he decidit que necessito saber anglès i puf, estic al upper 2 al IEN. En relació a això em vaig buscar un languaje exchange, Daniel, un noi fantàstic que em va fer pensar en que Londres, Delhi, Sydney, NY y Barcelona queden a 10 minuts de casa! Sempre em sorprèn trobar-me gent així... tant fantàstica, tant diferent i tant estupenda. Ah! Una altra gran new... La meva gran amiga Ana està de tornada! Torna a viure entre nosaltres, i no es que estiguem practicant la ouija (s’escriu així?) fent tornar a una morta, sinó que ha tornat de Dublín (ciutat mundialment coneguda per les biers...)!!! La veritat és que em sento feliç de saber que està a prop meu, mai t’adones quan lluny queda algú fins que la tens lluny. Prometo seguir el meu superblog per ser més super cool...
P. de Prada